Rozdział 2

  W sali rozbrzmiał gong.

Setki młodych ludzi stanęło na baczność w idealnie prostym rzędzie, salutując przybyłej do pomieszczenia kobiecie. Wysoka, czarnowłosa stanęła przed zgrupowanymi i odwzajemniła pozdrowienie. Rozejrzała się po twarzach młodzieży, a jej oczy rozbłysły na moment, kiedy ujrzały buzię wysokiego blondyna. Uśmiechnęła się przyjaźnie i dała znak, że grupa może spocząć. Chłopcy i dziewczęta rozluźnili się i czekali, aż niebieskooka przemówi.

     - Robicie postępy, jestem z was dumna - odezwała się. - Na dzisiaj koniec treningu.

Zgromadzeni wydali z siebie okrzyk radości i zaczęli klaskać w dłonie. Na nic tak nie czekali przez cały tydzień, jak na piątkowe słowa obwieszczające koniec treningu i zapowiadające dwudniowy weekend. Uśmiechnęli się od ucha do ucha i zaczęli szeptać między sobą zaraz, jednak zostali uciszeni gestem ręki.

    - Jednakże – zaczęła czarnowłosa, a wszyscy spojrzeli na nią z zaciekawieniem. – Potrzebuję dziś waszej pomocy.

Na twarzach uczniów zakwitł grymas niezadowolenia. Czarnowłosa spojrzała z nadzieją na swoich podopiecznych i kontynuowała.

    - Potrzebuję paru ochotników do przygotowania pokoju dla naszego gościa i ustalenia szczegółów co do jego przywitania.

W sali nastała niezręczna cisza. Młodzi świdrowali się nawzajem wzrokiem, licząc na to, że ktoś inny się zgłosi. Nikt, jednak nie chciał poświęcać swojego wolnego czasu na przygotowania związane z przybyciem nowego kadeta. Przez cały tydzień ciężkiej harówki chcieli mieć wreszcie chwilę dla siebie, a piątek był właśnie tym dniem, kiedy mogli w końcu zająć się samymi sobą.

Atmosfera zrobiła się nerwowa, a kursanci zaczęli zerkać z niepokojem na stojącą przed nimi, zawiedzioną ich zachowaniem kobietę. Niebieskooka westchnęła zrezygnowana, przybrała groźny wyraz twarzy i uniosła wyżej głowę.

    - Słucham, kto mi pomoże ? – przemówiła szorstkim tonem, wpatrując się intensywnie w twarze swoich podopiecznych, kilka zażenowanych dziewczyn spuściło wzrok.– Mam sama wybrać?

    - Zgłaszam się na ochotnika.

Przed szereg wystąpił wysoki brunet. Na jego twarzy, z kilkudniowym zarostem i intensywnie błyszczącymi zielonymi oczami, zawitał lekki uśmiech.

    - W sumie i tak nie mam dziś nic do roboty, więc chętnie pomogę.

    - Ale Eryk, przecież mieliśmy dzisiaj obejrzeć razem film. – Odezwała się zawiedziona dziewczyna stojąca trzy osoby dalej. Poczuła na sobie spojrzenia innych i zaczerwieniła się. - To znaczy, robimy dziś maraton filmowy, pamiętasz ? – dodała pośpiesznie.

    - Ciekawe – mruknęła czarnowłosa i uśmiechnęła się drwiąco.

  Chłopak doskonale wiedział o maratonie, ale wiedział też o zagrywkach Moniki, na które zdecydowanie nie miał dziś ochoty. Monika potrafiła być uporczywa, bardzo uporczywa. Wdzięczyła się przed nim o każdej porze dnia, a Eryk miał tego po dziurki w nosie.

    - Nie mam dzisiaj ochoty na kino. – odparł.

    - My też pomożemy - obok Eryka stanęły dwie niskie dziewczyny o bardzo słodkich i niewinnych twarzyczkach. Uśmiechnęły się radośnie i popatrzyły w kierunku występującego przed szereg blondyna.

    - No, to ja, ten, przecież już się dawno zobowiązałem, nie? – Uśmiechnął się zawadiacko do kobiety, a ona odwzajemniła gest.

    – Dobrze, a więc Eryk, Kamil, Andrea i Bianka, pójdziecie ze mną, reszta za niewykazanie chęci do pomocy, zostanie tutaj i odbędzie godzinny trening karny.

Po sali przeszedł pomruk niezadowolenia, nikt jednak nie miał odwagi sprzeciwić się przełożonej.

  Czarnowłosa usiadła i poczuła jak jej pośladki zapadają się w miękkim okryciu łóżka. Przejechała dłonią po białej, bawełnianej pościeli i wciągnęła do nozdrzy jej świeży zapach. Zdjęła czerwone szpilki i zatopiła nagie stopy w futrzanym dywanie, który przykrywał niemal całą podłogę. Odetchnęła głęboko kilka razy i uśmiechnęła się do siebie. Wszystko było gotowe. Andrea i Bianka skończyły urządzać pokój dwie godziny temu, Eryk z Kamilem wreszcie dogadali się, co do kwestii oprowadzania i rozwiesili plakaty na korytarzach, a czarnowłosej pozostało jedynie czekać.

Rozejrzała się nerwowo po pomieszczeniu.

Wszystko było na swoim miejscu.

    - Spodoba jej się.

Kobieta podniosła wzrok i zobaczyła wysokiego blondyna opierającego się o framugę drzwi.

    - Musi się jej spodobać – powtórzył i uśmiechnął się pokrzepiająco, a jego brązowe oczy rozbłysły.

    Za każdym razem, gdy spoglądała w głęboki odcień jego tęczówek, przypominały jej się lata młodości. Lata spędzone z rodziną i przyjaciółmi. Widziała w nich własną tęsknotę za przeszłością i obawę o przyszłość. Cierpiała, kiedy zdawała sobie sprawę z długości rozłąki, która tylko wydłużała się z kolejnymi, mijającymi latami. Nie chciała myśleć w tamtym momencie o przykrych rzeczach, bowiem czekała na rozwój wydarzeń, a już szczególnie czekała na nowego gościa.

   Myślała o dziewczynie, która wkrótce zawita w tym domu, zawita w tym pokoju i wreszcie, zawita w jej życiu i miała ogromną nadzieje, że zechce zostać w nim na zawsze.

    - Wkrótce ją poznam – powiedziała do Kamila, wpatrując się w niego nieobecnym wzrokiem – ciekawe, jaka jest moja córka.