Rozdział 3

  Wpatrywałam się tępo w zegar wiszący naprzeciwległej ścianie. Wskazówki sunęły leniwie po tarczy przerywając ciszę uciążliwym tykaniem.

Jak długo już tu siedzę?

  Poczułam jak moje powieki stają się ciężkie i mimowolnie opadają. Ziewnęłam przeciągle i poprawiłam się w fotelu wywołując tym samym skrzypienie skóry, w którą był obity. Podparłam głowę ręką i utkwiłam wzrok w meblu naprzeciw mnie. Cmoknęłam, zdegustowana, ale z tej Jowity śmieciara. Takiego syfu, jak na tym biurku, nie ma nawet w całym moim pokoju, w którym przecież nie mieszkam sama. Przyjrzałam się bliżej przedmiotom leżącym na blacie, dostrzegłam papierki po batonikach, dokumenty, pusty kubek po kawie, brązową, skórzaną teczkę, a na niej zarówno czyste, jak i zużyte chusteczki higieniczne, trzy długopisy leżące obok pojemnika, w którym powinny się teraz znajdować i wreszcie najobrzydliwszą rzecz, zapleśniałą kanapkę. Skrzywiłam się z odrazą i rozejrzałam po pomieszczeniu w poszukiwaniu kolejnych śmieci. Nietrudno było zauważyć wypchany po brzegi śmietnik w lewym rogu pomieszczenia. Przewróciłam oczami. Spojrzałam na dębowy kredens stojący po mojej prawej stronie i oniemiałam. Wszystkie znajdujące się w nim rzeczy były ustawione pod linijkę. Otworzyłam buzię ze zdziwienia, tego się nie spodziewałam.

Założyłam nogę na nogę i utkwiłam wzrok w widok za otwartym oknem, przez które do pomieszczenia dostawało się świeże powietrze.

  Ciekawe co Jowita dla mnie przygotowała.

Już nie mogę się doczekać widoku jej twarzy, kiedy będzie mnie obrzucać obelgami i kiwać na mnie palcem w ten charakterystyczny dla niej sposób.

Nigdy tego nie widziałam, ale z opowieści moich przyjaciół wywnioskowałam, że jest to bardzo zabawny widok.

Mimowolnie się uśmiechnęłam.

  Usłyszałam ciche kroki dobiegające zza drzwi i natychmiast się wyprostowałam.

Może, jednak nie będzie tak zabawnie, jak mi się wydaje? Jowita, to w końcu dyrektorka naszego sierocińca, co jeśli...

Rany, Marika, na starość głupiejesz.

Drzwi się otworzyły, a ja się nie odwróciłam, bo po co, przecież i tak zaraz stanie przede mną kobieta cała czerwona ze złości.

Oj, pocieszę dzisiaj swoje oczy widokiem dzikiego zwierza, oj pocieszę.

Drzwi zamknęły się z hukiem.

Zatarłam ręce z podekscytowania i zacisnęłam powieki, przygotowana na niewyobrażalny krzyk.

     - Przepraszam za spóźnienie Mariko, ale musiałam jeszcze coś załatwić po drodze, długo na mnie czekałaś? – zaświergotała moja opiekunka. – Ale tutaj przeciąg.

Zmarszczyłam brwi i otworzyłam oczy. Jowita właśnie zamykała okno.

Nie mogłam uwierzyć w to, co przed chwilą usłyszałam.

     - Nie jest ci chłodno? – zapytała, odwracając się do mnie. Jej oczy były przepełnione troską, a na twarzy widniał szeroki uśmiech.

     - Słucham?!

Spojrzałam na nią zszokowana. Nie, nie, nie! To nie tak miało być!

     - Pytałam, czy nie jest ci...

     - Słyszałam, o co mnie pytasz– burknęłam.

     - Oj, Marika – powiedziała, zajmując miejsce za biurkiem.

  Chwyciła w dłoń zużyte chusteczki i papierki po słodyczach, a następnie rzuciła je za siebie, najwyraźniej próbując trafić do kosza. Ten czyn jej jednak nie wyszedł, a śmieci upadły na podłogę tuż za nią. Próbowała jakoś ogarnąć pobojowisko na swoim dębowym biurku, włożyła długopisy do pudełka, czyste chusteczki wrzuciła do szuflady, podniosła biały kubek, spojrzała w jego środek, po czym z zawiedzioną miną, odstawiła go na miejsce. Spojrzała na zapleśniały chleb i skrzywiła się. Odsunęła talerz jak najdalej od siebie i złapała kupkę dokumentów, postukała nimi o blat, w wyniku czego ułożyły się w równy stosik, i schowała je gdzieś pod biurko. Rozejrzała się jeszcze po pulpicie z nonszalancko uniesionymi rękoma i utkwiła wzrok w brązowej teczce.

  Skonsternowana obserwowałam jej poczynania. Nie dowierzałam własnym oczom i uszom. O co tu do cholery chodzi? Dlaczego Jowita zajmuje się porządkami i na mnie nie patrzy? Jak może zachowywać się tak... tak... nieodpowiedzialnie? Powinna na mnie wrzeszczeć, marszczyć czoło ze złości, a nie cieszyć się od ucha do ucha.

Przez moje ciało przeszły znajome dreszcze, zignorowałam je i poprawiłam się w fotelu. Jeżeli ta tu kobieta zaraz nie wyjaśni mi, o co chodzi, to chyba zaraz jasny szlag mnie trafi.

     - Czemu chciałaś mnie widzieć? – zagaiłam.

Spojrzała na mnie z powagą, oparła łokcie o blat biurka, splotła dłonie i oparła o nie brodę. Westchnęła i uśmiechnęła się lekko, nadal nie odrywając ode mnie spojrzenia.

     - Jowita! Zadałam ci pytanie – wrzasnęłam, a włosy na rękach stanęły mi dęba.

Poczułam rosnącą we mnie siłę.

     - Tak, wiem – odparła spokojnie.

Czy ja wyglądam na idiotkę?

     - No więc?– kontynuowałam, wybałuszając przy tym oczy.

     - Marika, proszę cię, nie zachowuj się jak rozkapryszone dziecko. – A, to coś nowego. – I uspokój się, twoje moce nie robią na mnie wrażenia. – Prychnęłam z pogardą.

     - Jak mam się tak nie zachowywać, skoro wszyscy traktują mnie tutaj ulgowo? Powiedz mi, jak mam się nie denerwować, podczas, gdy wy zostajecie obojętni na moje występki? – warknęłam. – Normalni uczniowie odbywają kary za swoje przewinienia, ale nie, ja nie jestem normalna, więc nie zasługuję na takowe traktowanie! – Wstałam gwałtownie i oparłam dłonie o brzeg biurka. Wszystko we mnie buzowało, widząc moje zachowanie, Jowita odsunęła się od stołu. – Czy wy wszyscy jesteście ślepi?! A może boicie się mnie tak bardzo, że nie jesteście w stanie mi nic zrobić? Jowita, rozejrzyj się – krzyknęłam. – Jesteś dyrektorką, a pozwalasz sobie, żebym tobą pomiatała!

  Myślałam, że czas stanął w miejscu.

  W jednej chwili cała moja frustracja sięgnęła zenitu. Jak zahipnotyzowana wpatrywałam się w to, co teraz miało miejsce. W całym pomieszczeniu zrobiło się nieznośnie jasno, białe światło raniło moje oczy, a ja poczułam, jak całe moje ciało drży. Z każdego skrawka mojej skóry nierównymi strumieniami wydostawał się prąd. Strużki elektryczności uderzały w co popadnie, niszcząc dębowe meble i tworząc głębokie dziury w ścianach. Widziałam jak prąd przebiega pod moimi dłońmi nadal opartymi o biurko i wydaje złowrogi dźwięk. Oderwałam ręce od blatu i cofnęłam się kilka kroków, wpadłam na fotel, i niezgrabnie na nim usiadłam, zaraz jednak poderwałam się na równe nogi i spróbowałam uspokoić wyładowania. Zamknęłam oczy i usiłowałam skupić się na przyjemnych rzeczach, co niestety utrudniało mi buczenie prądu i mrowienie w całym ciele. Poczułam, że powoli opuszczają mnie siły, oddech się normuje, a serce zaczyna bić swym dawnym tempem.

Nagle w pomieszczeniu zapadła cisza i zrobiło się ciemno. Opadłam na fotel i otworzyłam oczy.

Rozejrzałam się po pomieszczeniu. Wszędzie unosił się dym, a podłogę pokrywał tynk , odłamki szkła i popiół.

Nigdzie nie widziałam Jowity.

     - Jowita? – wychrypiałam. – Jowita!

Najpierw zauważyłam brązowe włosy splecione w kok, a potem zza biurka zaczęła wychylać się pulchna postać. Jowita wpatrywała się we mnie z dziwnym wyrazem twarzy.

Odetchnęłam z ulgą i poczułam zapach spalenizny, spojrzałam pytająco na Jowitę. Obie w tym samym momencie zerknęłyśmy na blat biurka.

Usmażyłam spleśniałą kanapkę, brawa dla mnie.

Kobieta powoli podniosła się i ponownie zajęła miejsce za biurkiem. Na jej twarzy wykwitł szeroki uśmiech.

     - Co cię tak bawi? – spytałam.

     - Twoje włosy – odparła i zaniosła się niekontrolowanym śmiechem.

O co jej chodzi?

Wyciągnęłam komórkę z tylnej kieszeni szortów i spojrzałam w jej ekran.

Zachłysnęłam się powietrzem.

Każdy blond włos na mojej głowie sterczał dęba.

Myślałam, że się rozpłaczę, jednak patrząc na ciągle rozbawioną Jowitę, parsknęłam śmiechem.

     - Jowita... przepraszam... za... te... zniszczenia – wybąkałam między salwami śmiechu.

     - Nie szkodzi - i tak miałam zmienić miejscówkę.

Kolejny niekontrolowany wybuch śmiechu.

Kiedy wreszcie obie się uspokoiłyśmy, Jowita chwyciła skórzaną teczkę i spojrzała na mnie z powagą.

     - O co chodzi? – spytałam, ocierając oczy z łez.

     - Wiem, że ta wiadomość ci się nie spodoba – powiedziała, a ja spojrzałam na nią zszokowana.

     - Nie bój się mnie ukarać, zasłużyłam sobie – odrzekłam.

     - Nie o to chodzi. – Przygryzła dolną wargę.

     - No, to mów, o co chodzi – ponagliłam ją.

     - Wiem, że miałaś zamiar opuścić sierociniec razem z Antoniną i Marcelem, jak tylko skończysz osiemnaście lat, ale... – urwała.

     - Ale... – powtórzyłam.

     - Ale jesteś jeszcze niepełnoletnia, co oznacza, że nie możesz o sobie decydować – kiwnęłam głową. – Co niestety oznacza, że musisz podporządkować się pewnym osobom i pewnym nakazom.

     - O czym ty do diabła mówisz?

     - Dostałam dziś pewien nakaz dotyczący twojej osoby.

Otworzyłam szerzej oczy i poczułam rosnącą we mnie panikę

     - Jaki nakaz? – zapytałam.

     - Nakaz z informacją o twoim przeniesieniu.

________________________________________________________________________

Bardzo się cieszę, że coraz więcej osób odwiedza mój blog i komentuje. Dziękuję za każdy pozostawiony komentarz : ten z pochwałą, czy też ten z krytyką. Nie bójcie się pisać, co wam się podoba lub co się nie podoba. Liczę na to, że pozostawicie po sobie jakiś ślad i, że jakoś da się czytać to moje opowiadanie.Każde wasze słowo motywuje mnie do dalszego pisania i podnosi na duchu.

Życzę czytelnikom miłego dzionka :)

Karola.