Rozdział 4

     - Gdzie?! – wrzasnęłam. – Ty chyba sobie żartujesz!

  W sumie, to nie wiedziałam, czy mam się śmiać, czy płakać, ale skoro śmiech to zdrowie...

  Z nogami przewieszonymi przez prawy podłokietnik fotela, tym samym opierając się plecami o lewy, zaniosłam się głośnym, szaleńczym rechotem.

  Nie wiem jak długo trwałam w tym stanie, ale widocznie trochę czasu to zajęło, bowiem mój brzuch dawał bezlitośnie o sobie znać, a całe ciało drgało miotane salwami śmiechu. Gardło zaschło na wiór od przybytku powietrza, oczy wypełniły łzy, a buzia bolała od nadmiernego rozdziawiania.

I niby śmiech to zdrowie, tak? Przepraszam bardzo, ale czy wyglądam hożo w tym momencie?

  Zważając na moje niekontrolowane ruchy, odniosłam wrażenie, że w pewnym stopniu zachowuję się jak uciekinierka z wariatkowa, która zapomniała wziąć swoich leków przed opuszczeniem szpitala. Chociaż bardzo pragnęłam się opanować, to niestety sytuacja na to nie pozwalała.

  W końcu organizm zaczął protestować z braku sił i już po chwili, ze spuszczoną głową wpatrywałam się w splecione na brzuchu dłonie.

   O matko - której nie mam - czas wybrać się do kosmetyczki na manicure, zaniedbałam ostatnio pazurki, wszakże pogarsza to mój stan fizyczny, a zarazem psychiczny.

Potrząsnęłam głową z niedowierzaniem i spróbowałam skupić się na ważniejszych rzeczach.

Jest coś ważniejszego, od niepomalowanych paznokci, na które teraz patrzę?

Ach, tak, moja „przeprowadzka”.

  Utkwiłam wzrok w martwym punkcie na waniliowej ścianie i usiłowałam się skoncentrować, choć było to niesamowicie trudne.

 Gdy powoli wracałam do realiów dzisiejszego dnia, nierozproszona byle błahostką, do mojego umysłu dotarło znaczenie słów Jowity, które swoją drogą, nie mogły być prawdziwe.

Opiekunka zamierzała mnie nastraszyć w odpowiedzi na moje zachowanie, to pewne.

Jednakże, Jowita nigdy nie posunęłaby się do czegoś takiego.

Cholera, to nie może być prawda.

  Całe moje życie, po zrozumieniu przesłania opiekunki, wywróciło się do góry nogami. Z resztą nie pierwszy raz.

  Co z tego, że różnię się od innych ludzi? Co z tego, że połowa osób w sierocińcu mnie nienawidzi? Nie ważne, że jak się zdenerwuję muszę unikać kontaktu fizycznego, albowiem komuś może stać się krzywda. Jakie to ma znaczenie, że nie mam rodziców, rodzeństwa, czy jakiejkolwiek rodziny? Kogo to obchodzi, że nigdy nie poznałam smaku matczynej miłości? No właśnie, nikogo. To wszystko nie ma znaczenia, bo los i tak nie ma zamiaru, choć trochę, mnie oszczędzić i jakby tego było mało, ufundował mi nowe atrakcje. Super! W moim życiu nie ma czasu na nudę.

Uśmiechnęłam się blado. 

  Tak niewiele zostało do mojej pełnoletności, a tu taka niespodzianka.

Co na to wszystko powiedzą moi przyjaciele? Tośka i Marcel to moja jedyna rodzina, nie mogą mnie od nich odseparować. Zaplanowaliśmy sobie naszą przyszłość z najdrobniejszymi szczegółami, a teraz jakiś nakaz miał zrujnować moje  - nasze plany? Mieliśmy się wreszcie stąd wyrwać i zacząć nowe życie, zapomnieć o przeszłości, o tym, że nie mamy rodzin. Ja, miałam o tym wszystkim zapomnieć! Z przyjaciółką, ustalałyśmy już wystrój naszego nowego mieszkania, oczywiście Marcel nie miał nic do powiedzenia – bo to facet - mógł jedynie, urządzić swój pokój.

Bylibyśmy we trójkę szczęśliwi. Wspólne święta, urodziny, domówki, nauka, podróże...

  Myśli zalewały mój umysł, tworząc jeden wielki mętlik.

Spojrzałam na Jowitę ze łzami w oczach, a jej wyraz twarzy sprawił, że zaczęły spływać po policzkach gorącymi strumieniami.

     - Cholera jasna – zaklęłam.

     - Marika, ty płaczesz?! – Kobieta spojrzała na mnie jak na kosmitkę i podała czystą chusteczkę higieniczną złożoną starannie na jej pulchnej dłoni.

Fakt. Nikt nigdy nie widział, abym robiła podobne rzeczy, ale o dziwo, nie jestem wypranym z emocji potworem, a sytuacja jest naprawdę okropna.

Ale chwileczkę, czy naprawdę muszę słuchać jakiegoś głupiego rozkazu? Nikt mnie przecież, nie zmusi do opuszczenia sierocińca, mam rację?

  Kierowana rozbudzoną w sercu nadzieją, sięgnęłam po podarek i otarłam słone łzy.

Niby od niechcenia, rzuciłam:

     - Daleko?

     - Co? – Jowita oderwała na chwilę wzrok od brązowej teczki i spojrzała na mnie niepewnie.

     - Pytam, czy daleko jest ta cała akademia? I, czy oby na pewno, nie żartujesz sobie ze mnie?

Westchnęła ciężko i odparła:

     - Nie Marika, nie żartuję, a akademia jest daleko.

     - Jak bardzo daleko? – wycedziłam.

     - Nie wiem, nigdy tam nie byłam.

     - Ja się ciebie nie pytam, czy tam byłaś, tylko gdzie jest akademia.

Pyzatą buzię kobiety spowił smutek, a w oczach kryło się zniecierpliwienie.

     - Nie mogę ci tego wyjawić.

     - Jak to, nie możesz?!

     - Po prostu nie mogę. Miejsce, w którym znajduje się akademia jest objęte tajemnicą.

     - To jak mam się tam niby dostać? – Żeby było jasne, to pytanie nie jest moją zgodą na przeniesienie.

     - Ktoś stamtąd po ciebie przyjedzie.

     - Mam zaufać obcej osobie?! Jeszcze mi powiedz, że szoferem będzie facet. Co jeśli, gdzieś mnie wywiezie i zrobi ze mną nie wiadomo co? Poniesiesz za to konsekwencje?! – delikatne prądy przeszyły moje ciało, ale wiodąca instynktem przetrwania, zignorowałam je. – Nie zgadzam się, słyszysz? Nie zgadzam! Jest mi tutaj dobrze – skłamałam - i nigdzie się nie wybieram.

Nie zważając na skrzypienie skóry pod moim ciałem, usadowiłam się wygodniej w fotelu i na znak sprzeciwu, założyłam ręce na piersi rzucając przy tym wściekłe spojrzenie na kobietę przede mną. Ciekawe, co ona na to.

Na jej twarzy wykwitł kpiący uśmieszek.

     - Boisz się, że jakiś facet zrobi ci krzywdę? Tobie? Z nadnaturalnymi mocami?

Zachichotała, a we mnie aż się zagotowało, widząc to, dodała:

      - Spokojnie, osoby z tamtej szkoły ściśle współpracują z naszym sierocińcem.

Jak to? Ujrzawszy malujące się na mojej twarzy zdziwienie, dodała:

     - Nie masz skończonych osiemnastu lat, toteż nie możesz wyrazić sprzeciwu i musisz podporządkować się temu nakazowi. – Uniosłam brew. – Uwierz mi słońce, nie będzie, aż tak źle. – „Słońce”? - Poznasz nowych ludzi, podobnych do siebie, zaznasz innego życia i kto wie, może będziesz mogła wyćwiczyć swoje zdolności. – Spojrzała na mnie znacząco.

O jakich zdolnościach ona mówi? Jeżeli ma na myśli cięty język, to tutaj mam wspaniałe podłoże do ćwiczeń.

Prychnęłam, ale nie wzruszona, ciągnęła dalej:

     - Marika, ja wiem, że masz tutaj przyjaciół i tak naprawdę tylko oni cię trzymają w tym miejscu oraz wasze wspólne plany, ale pomyśl, czy naprawdę nie chcesz się o sobie więcej dowiedzieć?

Kobieta zachowywała się tak, jakby ważyła każde słowo przed wypuszczeniem go z ust, jednak teraz zrobiła błąd, zauważyłam to, w jej oliwkowych oczach kryło się przerażenie.

     - Ty wiesz o czymś, o czym ja nie mam pojęcia. – To nie było pytanie. – Jest coś, czego mi nie mówisz, prawda?

     - I tak już za dużo powiedziałam... – Kobieta westchnęła.

     - Nie powiedziałaś właściwie nic! – oburzyłam się. - Nadal nie wiem, gdzie, kiedy, dlaczego i po co?!

     - Gdzie? Dowiesz się jak tam dojedziesz. Kiedy? Za tydzień. Dlaczego? Bo taki masz nakaz. Po co? Ażeby zmienić otoczenie – wybuchła. – Zadowolona?

Pierwszy raz widziałam Jowitę w takim stanie.

Czy, to ja doprowadziłam ją do takiej kondycji?

  Zniknęła łagodna i delikatna z natury kobieta, nerwy ogarnęły jej ciało, a na zarumienionym czole i policzkach wystąpiły pojedyncze krople potu.

Wreszcie miałam przed sobą zdenerwowanego nauczyciela. Dlaczego więc nie skakałam ze szczęścia? A no dlatego, że Jowita była osobą, którą najmniej miałam ochotę denerwować, a zwłaszcza w tym momencie. Zawsze się o mnie troszczyła i nigdy nie narzekała na moje kaprysy. Tak jak dzisiaj, gdy rozwaliłam jej biuro, nawet na mnie nie wrzasnęła, pozwalała mówić do siebie po imieniu i tłumaczyła moje zachowanie nastoletnim buntem. Kiedy jako gówniara miałam jakiś problem, zwierzałam się nikomu innemu, jak właśnie jej i to właśnie ona, powinna zasługiwać na mój szacunek. Dopiero teraz zrozumiałam, że Jowita jest dla mnie jak matka.

  Ze skruchą spojrzałam na dyrektorkę.

Zerkała nerwowo to na mnie, to na skórzaną teczkę na jej biurku...

Teczka...

Możliwym jest, aby znajdował się w niej ten dokument? Może uda mi się ją przechwycić i porwać świstek. Nie ma nakazu, nie ma przeniesienia. Muszę tylko, jakoś odwrócić uwagę dyrektorki lub od razu przejść do rzeczy.

     - Co tam jest? – zagaiłam.

     - Gdzie? – Rozejrzała się po pomieszczeniu, udając, że nie wie, o co chodzi.

     - W teczce.

     - W tej? – podniosła ją na wysokość oczu.

     - Tak.

     - To tylko dokumenty, nic ważnego.

Czy ona naprawdę myśli, że jestem taka głupia?

     - To dlaczego tak się w nią wpatrujesz? – otworzyłam szerzej oczy. – Tam jest nakaz, prawda? – Kobieta pokręciła szybko głową. – Jowita, ja cię znam, nie umiesz kłamać. Pokaż mi to.

Wyciągnęłam rękę, ale ona szybko schowała przedmiot.

     - To nie jest twoja sprawa.

     - Jeżeli zawartość tej teczki dotyczy mnie to, to jest moja sprawa.

     - Marika, daj spokój. – Wyglądała na rozjuszoną.– Jesteś moją podopieczną i przywiązałam się do ciebie, jak do każdego w tym sierocińcu, ale musisz zrozumieć, że ponad mną jest ktoś jeszcze, ktoś, kto ma prawo decydować o twoim życiu do czasu, aż nie skończysz osiemnastu lat, koniec kropka.

     - Niby kto ma takie prawo?! Dlaczego teraz? Nic nie rozumiem.

     - Musisz się podporządkować, jeśli to zrobisz, wkrótce wszystko zrozumiesz.

     - Ale ja nie mam zamiaru dać się omotać!

     - Masz tydzień, by przyswoić tą informację i się spakować – odrzekła sucho.

Z rozdziawioną buzią, zastanawiałam się, co mogłabym jeszcze powiedzieć. Nie rozpłaczę się, bo nie jestem tchórzem. Nie będę wrzeszczeć oraz się denerwować, ponieważ wystarczająco zniszczyłam gabinet kobiety. Nie posunę się do szantażu, dlatego że nie mam nic na dyrektorkę. Z sierocińca nie ucieknę, bo ktoś musi mnie utrzymywać, a sama na kosmetyki nie zarobię, nie w tej chwili. Cholera, nie mam wyjścia. Zostaje mi tylko jedno, zgodzić się na przeniesienie. Udawać grzecznie, że nie mam nic przeciwko, a kiedy nadejdzie odpowiedni moment wyciągnąć ciężką artylerię.

___________________________________________________________________________

Święta i po świętach. Mam nadzieję, że miło spędziliście ten czas, a jajka były smaczne :)

Nie wiem, jak zareagujecie na ten post, bo sama nie mam pojęcia, jak go ocenić, dlatego że czytałam go chyba ze 100 razy i w takim wypadku nie jestem w stanie go oszacować. Wyłapałam tu jednak taki monotonny schemat i powtarzające się w kółko :mi, mnie, moja, mojej, a więc postaram się, aby kolejny rozdział był dłuższy i mniej denny. Piszcie śmiało, co sądzicie, jestem gotowa na krytykę. Nieśmiałków, którzy odwiedzają mój blog zachęcam do komentowania :) I dziękuję za to, że jesteście. 

Buźka :*