Rozdział 6

  Samochód podskakiwał na wyboistej drodze, prowadzącej przez gęsty las. Promienie słoneczne przebijały przez korony drzew, tworząc delikatną poświatę, oświetlającą leśne runo. Wlatujące przez okno świeże, wieczorne powietrze muskało łagodnie, rozgrzaną skórę. Kamienie trzeszczały, a wysokie źdźbła trawy uginały pod wpływem nacisku kół. Cienkie gałązki, raniące powierzchnię auta, śpiew ptaków oraz rytmiczny stukot dzięciołów o pobliskie konary, nadawały, brakującej przyrodzie, wesołości.

  Energia pobliskiej zieloności, wnikała we mnie, jak woda w gąbkę. Ciepło, wywołane padającymi na skórę snopami światła, pomogło rozluźnić mięśnie i zrelaksować ciało. Spokój zalał mój organizm gwałtowną falą i zatopił wszelkie smutki. Po wściekłości nie zostało ani śladu, za to nowe emocje znalazły gniazdo w moim wnętrzu. Irytację zastąpiła ciekawość, wściekłość – zniecierpliwienie, a strach – podniecenie. Przyjemny wietrzyk głasnął dłoń, kiedy skierowana w kierunku ciepłych, świetlistych linii rzucanych przez zachodzącą gwiazdę, wydostała się poza granice pojazdu. Liście w obrębie podszytu zaszeleściły i zza pierzyny listowia grabu, na mech, wyskoczyła ruda wiewiórka. Przystanęła obok dywanu wrzosu i rozejrzała się niespokojnie po okolicy. Zaalarmowana odgłosem zbliżającego się auta, uciekła w głąb gaju, pozostawiając za sobą delikatnie drżące, fioletowe kwiaty.

  Hipnotyzujący urok natury prysł jak za odjęciem magicznej różdżki, kiedy uderzyłam głową o dach pojazdu w skutek kolejnego podrygu maszyny. Machinalnie jęknęłam, wyciągniętą ręką próbowałam zbadać powierzchnię czupryny i, kiedy miałam zamiar obrzucić kierowcę pikantnym przekleństwem, zabrał głos pierwszy:

  - Panienka wybaczy niedogodności, ale to jedyna droga, która doprowadzi nas do celu. – W lusterku mignęły bursztynowe oczy, błyszczące od figlarnych ogników.

  Na jakim pustkowiu jest ta szkoła, że nie ma innej drogi?

  - Jaką ilość guzów jeszcze nabiję, zanim dotrzemy do akademii? – zapytałam szorstko.

  - Niewiele, zapewniam – odparł, najwyraźniej rozbawiony. – Jesteśmy niedaleko.

  Po ostatnich słowach szofera, doznałam uczuciowej ambiwalencji. Z jednej strony ucieszyłam się, że moje męki, w tym non stop podskakującym aucie, wreszcie się skończą, z drugiej zaś strony, nie chciałam znaleźć się między murami uniwersytetu i żegnać z rozpościerającymi wokół tworami matki natury.

  - Czy to, oby na pewno, odpowiednia droga?

  Dokąd on mnie wiezie? Niemożliwe, aby do szkoły wiódł tylko jeden tor.

  - Ależ tak – odparł poważnie.

Przez moment w lusterku znów zalśniły bursztynowe oczy, zaś dostrzegając moją niepewność, rozbłysły psotliwie. Ostre rysy złagodniały, a napięta skóra twarzy, wyrażająca skupienie, odzyskała pierwotne naprężenie. Mężczyzna uśmiechnął się, odsłaniając rząd równych zębów.

  - Pan sobie ze mnie drwi? – zapytałam z irytacją.

  - Skądże znowu! – odparł, siląc się na powagę.

  - Przecież widzę! O co panu chodzi? – Poczułam rosnące we mnie poirytowanie.

  Szczęśliwie uniknęłam kontaktu z zadaszeniem samochodu, gdy ten podskoczył gwałtownie na nierównej drodze.

   - Panienka mi nie wierzy, prawda? Proszę się uspokoić. Rozbawiła mnie panienka, nutką dezaprobaty w głosie, to wszystko. – Jego głos drżał pod wpływem wibracji pojazdu.

  - Ma mnie pan za głupiutką blondynkę, czyż nie?

  - Nic takiego nie pomyślałem. Panienka raczy...

  - Dlaczego zwraca się pan do mnie „panienko”? – spytałam ostro.

  - To z szacunku do panie... do ciebie. Nie denerwuj się, nic ci nie grozi. – Posłał mi dziwne spojrzenie, w którym mieszał się niepokój z ciekawością.

  Wyglądał na zaintrygowanego moją osobą, a ja odczułam niepokój.

  Trzęsło mną na każdą stronę, przy czym siedzenie w aucie zrobiło się bardzo uciążliwe.

  Nie mogłam dłużej wytrzymać tej trasy, tego faceta i budzącej się we mnie na nowo wściekłości. Zimny pot oblał moje plecy, a palce posiniały – traciłam kontrolę.

  - Długo jeszcze? – wysyczałam.

  - Proszę być cierpliwą. Zaraz będziemy na miejscu.

  - Cierpliwą, spokojną, ufającą... Dłużej tego nie wytrzymam! Przestańcie mi mówić, co mam robić!

  Wszystkie emocje kolejno we mnie odżyły. Irytacja, wściekłość, niemoc, zawód, smutek, złość...

  Drgania obezwładniły mój organizm, nie tylko te wywołane kamienną powierzchnią. Na próżno usiłowałam uspokoić łopoczące serce. Mrowienie zawładnęło każdym skrawkiem, chroniącej wnętrzności skóry, a kiedy po moim ciele zaczął rozchodzić się prąd, zauważyłam nagłą zmianę w otoczeniu za oknem.

  Las się przerzedził a droga wyrównała.

  Bicie serca przyśpieszyło jeszcze bardziej tudzież miałam wrażenie, że zaraz wyskoczy z klatki piersiowej i zakończy swoją życiodajną rolę.

  Mijając ostatnie kępy drzew, dostrzegłam rozpościerającą się na wszystkie strony świata, porośniętą wysoką trawą polanę. Wolną przestrzeń pozbawioną żywej duszy, jakiegokolwiek budynku czy zwierzyny.

Przełknęłam ślinę, choć było to trudne ze względu na wyschnięte gardło, kiedy samochód zatrzymał się na poboczu.

  - Jesteśmy na miejscu. – Szofer uśmiechnął się podejrzliwie i wysiadł z pojazdu.

  Po chwili osłupienia, dotarła do mnie makabryczna prawda.

Pozwoliłam, aby wywiózł mnie na jakieś pustkowie i teraz zrobi ze mną nie wiadomo co! Wiedziałam, od początku mi nie pasował z tym swoim „panienko” i udawaną życzliwością. Jowita mnie wydała. Nikt nie dowie się o moim zaginieniu, bo rzekomo mam być w ośrodku wychowawczym. Jaka ja byłam głupia!

Zaraz..

Ja też potrafię grać nieczysto.

Gdy mężczyzna zbliżał się powoli do drzwi po mojej prawej stronie, napięłam mięśnie i pozwoliłam, aby otoczyła mnie elektryczność.

Teraz się zabawimy po mojemu – pomyślałam.

___________________________________________________________________________

Błędy będą, bo pisałam szybciutko i nie do końca przeanalizowałam treść...

Wiem, wiem, rozdział krótki, ale nie chcąc Was zanudzać, wybrałam taką o to długość. Nie wiem, jak zareagujecie na ten post, ale pogodzę się z wszelaką krytyką, jeżeli takowa będzie. Mam nadzieję, że nie zawiodę ( o ile jeszcze nie zawiodłam) waszych oczekiwań i będę wzbudzała w Was ciekawość. Zachęcam do pisania opinii pod postem i dziękuję bardzo moim stałym komentatorkom. Cieszę się, iż ktoś ma ochotę czytać moje wypociny :*

I hej, ho mam prawie 1000 wyświetleń!

Dziękuję!